vrijdag 26 februari 2016
Muziek is mijn vriend, mijn spiegel en mijn leven. Voor mij is een dag geen muziek een verloren moment in mijn leven met als gevolg dat mijn stemming net zo vals is als een ongestemd instrument. Uren houdt de muziek mij in mijn greep, mijn saxofoon of zingend achter de piano. Het is een soort drug die meer en meer wil. Ideeën razen door mijn hoofd, alles om mij heen vergeet ik elke noot slokt mij op waardoor ik niets of niemand meer zie staan geen kind meer hoor en ik geen tijd heb om te eten. Het is een heerlijke vakantie alleen op reis naar een tropisch eiland, ik laat mij vallen op deinende golven in het warme zeewater met om mij heen geluiden van de natuur; Dit klinkt heel zweverig!
Toen ik klein was wist ik het zeker, ik wilde iets met muziek. Van goeie harmonische melodieën word ik blij voel ik me vrij en niemand weet waar ik aan denk en voel als ik muziek luister. Maar wat ga ik doen met muziek? Geen idee!
Zo begon ik op een dwarsfluit. Ik herinner mij nog goed dat ik kwaad werd als het ding niet deed wat ik wilde en als het mij wel lukte kon mijn dag niet stuk. Na twee jaar kon had de docente mij niets meer te bieden en was ik het zat om altijd op een scheve fluit te blazen. Daarbij vond ik het instrument ook truttig en dat riedeltje van Berdien Stenberg bleef te veel in mijn hoofd hangen waar ik ergerlijke kriebels van kreeg. Klaar was ik met die fluit! Paar jaar later ben ik saxofoon gaan spelen. Candy Dulfer was het voorbeeld maar een jongetje uit mijn klas was een nog groter voorbeeld. Het klonk zo stoer en mooi. Die klanken brachten mijn hoofd op hol. Nee niet dat jongetje dat werd gewoon een goeie vriend. Precies wat ik zocht stoer en mooi van klank.
Mijn pubertijd was een tijd waar alles zo traag ging en ik mij dood verveelde. In de ochtend liep ik de krant daarna ging ik naar school viel in de banken in slaap en eenmaal uit deed ik alles wat god verboden had. Zo verstreek mijn tijd waarin ik niets deed voor school en nooit oefende op mijn saxofoon. Tot het moment dat ik examen ging doen en een keuze moest gaan maken wat ik wilde studeren?! Ik had nog geen idee. Want al had ik die saxofoon ik had niet het gevoel dat ik daar nou talent voor had, toch leek het elke keer weer op les dat ik had gestudeerd.
Na een aantal jaren wist ik het weer! Ik wil iets met muziek. Zo deed ik auditie voor klassiek saxofoon en werd ik aangenomen op het conservatorium in Amsterdam en Den Haag. Ik koos Den Haag, de sfeer sprak mij aan en het idee dat er echte bebop muzikanten rond liepen op het conservatorium was aantrekkelijk.
Ik koos de klassieke kant met het idee later jazz te gaan studeren. Maar de studie jazz is er nooit van gekomen.
Wat kan je nou met klassiek saxofoon? Gelukkig een hele hoop.
Vooral doen wat je leuk vind en je nergens van iets of iemand aantrekken en als je iets wil dan kan je het. Dat is nog steeds mijn motto. Een studie waarvan ik wist dat ik daar nooit rijk van zou worden. Ik ben blij met deze keuze. Ik wil alleen maar muziek maken met hart en ziel. Ik word er elke dag nog blij van en stop op de juiste momenten om even te eten en de kinderen aandacht te geven en ja ook mijn man. Daarna dansen wij nog even met de olifanten op het ritme en doen we een voorstelling over monsters en dan zoef ik weer even naar zolder om mijn toeter in mijn mond te stoppen. Brahms, Schubert, Schumann maar ook de jazzstandards klinken in alle hoeken van het huis. Ja van muziek daar werd ik vroeger blij van en nu nog word ik er zó blij van...
Aubrey Snell
vrijdag 15 januari 2016
Werkwijze Theaterbeesten
Dit is het vijfde seizoen dat ik de cursus ‘Theaterbeesten’ geef. Een cursus waar kinderen zich kunnen inschrijven ongeacht hun ervaring.
Het is een creatieve en inspirerende plek in het theater van ParkVilla. Elke zaterdagochtend komen we bij elkaar en we sluiten de cursus altijd af met een presentatie/mini-voorstelling.
Zo ben ik niet een docent die de les binnen komt met een kant en klaar script en ze even ga vertellen wat ze moeten doen. Mijn lessen zijn ook niet chaotisch of oppervlakkig. Integendeel! Maar u zult zich afvragen hoe ik dat dan doe met kinderen die structuur en ondersteuning nodig hebben.
Men vergeet vaak dat kinderen heel goed out-of-the-box kunnen denken. En ze creatiever en oplossing denkend gericht zijn dan wij ons soms kunnen voorstellen. Je moet ze niet naar een bepaalde kant willen sturen in een creatief proces maar helpen. Wil hij een blauw decor met heel veel bomen. Laat hem maar nadenken hoe hij dat gaat doen en kijken wat haalbaar en realistisch is. Want het kind weet zelf dat ik niet de bomen uit het bos kan kappen en in het theater ga neerzetten. Al is het nog zo’n mooi en leuk idee.
De kinderen leren van mij en ik leer van de kinderen. Zij inspireren mij en ik inspireer en structureer hun ideeën. Wil er een cursist een script schrijven? Doen! Ik help en ondersteun. Wil de ander het regisseren? Prima ook daar is ruimte voor. Wil de leerling zich bezighouden met de posters. Wie ben ik om te zeggen dat hij dat niet zou mogen.
in de loop der jaren heb ik een hoop van de kinderen geleerd. Onder andere waar er behoefte is in zo’n les, hoe zij zich het beste kunnen ontwikkelen en met welke oefeningen je een kind op zijn niveau laat groeien.
Met een leeghoofd pen en papier ga ik elke zaterdag de theaterzaal in met de kinderen. Natuurlijk heb ik een les voorbereid maar die pakt altijd anders uit want de kinderen hebben ook hun wensen en ideeën.
De vraag aan de kinderen wat willen jullie op het toneel neerzetten aan het einde van de cursus en welke rol wil je hebben. Dat is mijn doel met daarnaast alle theatrale- en elementaire oefeningen.
woensdag 6 januari 2016
Het nieuwe jaar.
Zo gaat het jaar in ene voorbij en staan we weer aan het begin van een nieuwe jaar.
Het leven van een moeder met drie kinderen, twee ukkies en een studerende adolescent is best druk kan ik je vertellen.
Als de verkouden dochter weer de zoveelste snottebel heeft schreeuwt de ander om een schone luier die behoorlijk stinkt terwijl mijn oudste studentje opbelt of ze kan komen eten vanavond.
Natuurlijk allemaal geen probleem dat is zo gepiept al was ik net mijn liedjes aan het instuderen voor de Oudejaarschantant want dat heb ook nog te doen.
Al met al zit ik nooit stil, heb ik geen tijd om mij te vervelen en liggen er stapels boeken die schreeuwen om gelezen te worden terwijl de waslijst met ‘ Things to do’ steeds langer wordt, deze schrijf ik tegenwoordig op een wc-rol dan weet ik zeker dat ik genoeg papier heb
En de vraag: ‘Hoe overleef je het jaar’ komt dagelijks in mij op. Heb je hem overleeft dan begint het gewoon weer van vooraf aan. Kers vers, met nieuwe mogelijkheden, nieuwe kansen, nieuwe uitdagingen en wellicht met nieuwe mislukkelingen en teleurstellingen die ik helaas elke keer weer opnieuw tegenkom. Want ik kan wel zeggen dat ik ze niet heb maar dan lieg ik, dus hou ik mezelf voor dat deze heel gezond zijn anders kan ik mij niet verder ontwikkelen. En ach, ik ben ook maar een mens met teveel wensen en veel te veel eisen.
Zo zit het jaar er dan toch weer op. Maar als ik heel eerlijk ben was het afgelopen jaar weer een openbaring. Zeg ik ‘weer’? ‘Ja weer!’ Want dat is ook elk jaar weer opnieuw. Is er nog echt iets wat nieuw is voor het aankomende jaar? Volgens mij was gisteren hetzelfde als vandaag en morgen met elke dag een ander gemoed en gezicht.
Ik heb nu het geluk gehad dat ik drie jaar achtereen het jaar mocht afsluiten met een eigen show. En ik je kan vertellen dat het afgelopen jaar het meest naar mijn zin was zowel in vorm, kleur als style. En wie weet doe ik het nog een keer. Nu eerst even tijd voor andere dingen die ook elk jaar weer terug komen. Want wat komt er nou niet terug in het nieuwe jaar.... ?
De allerbeste wensen en maak er een mooi jaar van!
Ps Voor degene die mijn show hebben gemist. Tja niet getreurd we gaan hem echt nog wel een keer spelen maar dan zonder het Oudjaarslied. Klik hier voor de reactie van Roefie Hueting.
zondag 13 december 2015