Muziek is mijn vriend, mijn spiegel en mijn leven. Voor mij is een dag geen muziek een verloren moment in mijn leven met als gevolg dat mijn stemming net zo vals is als een ongestemd instrument. Uren houdt de muziek mij in mijn greep, mijn saxofoon of zingend achter de piano. Het is een soort drug die meer en meer wil. Ideeën razen door mijn hoofd, alles om mij heen vergeet ik elke noot slokt mij op waardoor ik niets of niemand meer zie staan geen kind meer hoor en ik geen tijd heb om te eten. Het is een heerlijke vakantie alleen op reis naar een tropisch eiland, ik laat mij vallen op deinende golven in het warme zeewater met om mij heen geluiden van de natuur; Dit klinkt heel zweverig!

Toen ik klein was wist ik het zeker, ik wilde iets met muziek. Van goeie harmonische melodieën word ik blij voel ik me vrij en niemand weet waar ik aan denk en voel als ik muziek luister. Maar wat ga ik doen met muziek? Geen idee!

Zo begon ik op een dwarsfluit. Ik herinner mij nog goed dat ik kwaad werd als het ding niet deed wat ik wilde en als het mij wel lukte kon mijn dag niet stuk. Na twee jaar kon had de docente mij niets meer te bieden en was ik het zat om altijd op een scheve fluit te blazen. Daarbij vond ik het instrument ook truttig en dat riedeltje van Berdien Stenberg bleef te veel in mijn hoofd hangen waar ik ergerlijke kriebels van kreeg. Klaar was ik met die fluit!
Paar jaar later ben ik saxofoon gaan spelen. Candy Dulfer was het voorbeeld maar een jongetje uit mijn klas was een nog groter voorbeeld. Het klonk zo stoer en mooi. Die klanken brachten mijn hoofd op hol. Nee niet dat jongetje dat werd gewoon een goeie vriend. Precies wat ik zocht stoer en mooi van klank. 

Mijn pubertijd was een tijd waar alles zo traag ging en ik mij dood verveelde. In de ochtend liep ik de krant daarna ging ik naar school viel in de banken in slaap en eenmaal uit deed ik alles wat god verboden had. Zo verstreek mijn tijd waarin ik niets deed voor school en nooit oefende op mijn saxofoon. Tot het moment dat ik examen ging doen en een keuze moest gaan maken wat ik wilde studeren?! Ik had nog geen idee. Want al had ik die saxofoon ik had niet het gevoel dat ik daar nou talent voor had, toch leek het elke keer weer op les dat ik had gestudeerd.

Na een aantal jaren wist ik het weer! Ik wil iets met muziek. Zo deed ik auditie voor klassiek saxofoon en werd ik aangenomen op het conservatorium in Amsterdam en Den Haag. Ik koos Den Haag, de sfeer sprak mij aan en het idee dat er echte bebop muzikanten rond liepen op het conservatorium was aantrekkelijk.

Ik koos de klassieke kant met het idee later jazz te gaan studeren. Maar de studie jazz is er nooit van gekomen.  

Wat kan je nou met klassiek saxofoon? Gelukkig een hele hoop.

Vooral doen wat je leuk vind en je nergens van iets of iemand aantrekken en als je iets wil dan kan je het. Dat is nog steeds mijn motto. Een studie waarvan ik wist dat ik daar nooit rijk van zou worden. Ik ben blij met deze keuze. Ik wil alleen maar muziek maken met hart en ziel. Ik word er elke dag nog blij van en stop op de juiste momenten om even te eten en de kinderen aandacht te geven en ja ook mijn man. Daarna dansen wij nog even met de olifanten op het ritme en doen we een voorstelling over monsters en dan zoef ik weer even naar zolder om mijn toeter in mijn mond te stoppen. Brahms, Schubert, Schumann maar ook de jazzstandards klinken in alle hoeken van het huis. Ja van muziek daar werd ik vroeger blij van en nu nog word ik er zó blij van...

Aubrey Snell